Hailed as the new Raphael, Parmigianino was one of the most influential artists of the sixteenth century, cultivating a mannered gracefulness of pose and physiognomy, combined with new and dramatic coloristic effects, that transformed the classicism of his Renaissance predecessors. In his Lives of the Artists (1568), Giorgio Vasari observed that Parmigianino “gave to his figures . . . a Virgin and Child. (Parmigianino) Virgin and Child is an unfinished c.1527-1528 oil on panel painting by Parmigianino, now in the Courtauld Gallery in London. As it is usually identified with one which Giorgio Vasari sketched in Bologna and later bought for himself, it is sometimes also known as the Vasari Madonna. [1] The work passed through Werk: »Parmigianino: Madonna mit dem langen Hals« aus der Sammlung »40.000 Gemälde, Zeichnungen und Grafiken« National Gallery, London. "Thus only a little later than Rosso and Pontormo, Parmigianino underwent the same transformation of style. In the harder Roman atmosphere the grace and softness of the Correggesque style is altered into a harder and stiffer structure, and from the delicate court ladies of Correggio develop heroines who, to be sure Madonna and Child c. 1525 Oil on panel (arched), 58,8 x 34,1 cm Galleria Doria Pamphilj, Rome: In the inventory of Cardinal Pietro Aldobrandini's paintings compiled by Giovanni Battista Agucchi in 1603, a double-sided picture is mentioned, with a Nativity on one side and a Madonna on the other. 86 Parmigianino’s Madonna of the Long Neck Dr. Beth Harris and Dr. Steven Zucker provide a description, historical perspective, and analysis of Parmigianino’s Madonna of the Long Neck . Parmigianino, Madonna of the Long Neck , 1530–33, oil paint, 28 3/4″ × 23 1/2″ (73 cm × 60 cm), (Uffizi, Florence). 1XU5WqC. Manieryzm (sztuka)Manieryzm – termin, jakim określa się zjawiska w sztuce europejskiej XVI wieku. Dyskusyjny pozostaje zarówno sam termin, jak i jego zakres oraz geneza zjawiska nim określanego. Najogólniej poprzez pojęcie to rozumie się styl, występujący w od ok. 1520 do końca XVI wieku i charakteryzujący się dążeniem do doskonałości formalnej i technicznej, a także wysubtelnieniem, wyrafinowaniem, wykwintnością i swobodą najpierw pojawił się we Włoszech ( Rzym , potem Florencja , Padwa ) i szybko rozpowszechnił się w Europie ( Francja – szkoła z Fontainebleau , Praga , Gdańsk , Toledo ). Nurt ten współistniał z różnymi tendencjami, czasami stojącymi na pograniczu z manieryzmem, takimi jak weneckie malarstwo kolorystyczne ( Tycjan , Veronese ), klasycyzm ( Andrea Palladio ), tenebryzm w (północnych Włoszech) i różne lokalne nurty w ramach renesansu (np. Peter Bruegel ). W Polsce manieryzm przyswoił się słabo[1].Spis treści1 Problem pojęcia, odbioru i cech2 Dzieje Wpływ kryzysu Zapowiedź manieryzmu: "Sąd Ostateczny" Narodziny i rozpowszechnienie3 Malarstwo4 Rzeźba5 Manieryzm w Polsce6 Przypisy7 Bibliografia Problem pojęcia, odbioru i cechNazwa manieryzm wywodzi się od włoskiego maniera, a to z kolei z łacińskiego manus (ręka) i pierwotnie oznaczała specyficzne cechy, styl twórczości jakiegoś artysty. W przeciwieństwie do dzisiejszego rozumienia maniery i manieryzacji jako zjawisk o zabarwieniu pejoratywnym, w XVI wieku maniera oznaczała pożądaną cechę czy wręcz zaletę. Słowo to zostało zapożyczone z literatury poświęconej ogładzie towarzyskiej, w której oznaczało dodatnią cechę bycia. W tym też kontekście przeszło do języka francuskiego, gdzie la manière otrzymało znaczenie zbliżone do savoir-vivre . Wraz z końcem XVI wieku nasilała się tendencja do kwestionowania maniery rozumianej jako stylizacja[2].Nazwa całego okresu pochodzi zatem od cechy (czyli maniery), którą wówczas uważano za pożądaną, a którą po upływie tego czasu uznano za najbardziej charakterystyczny przejaw minionej epoki. Pod tym pojęciem nasycenia manierą rozumiano zespół cech, takich jak brak brutalności i napięcia, obecność wysubtelnienia, wyrafinowania, pewnej "sztuczności", nienaturalnego piękna. Na wartość dzieła sztuki wpływały także, według ówczesnych koncepcji, komplikacje, jakie stawiał sobie artysta w celu ich przezwyciężenia. Ta wykwintna niedbałość i wdzięk w pokonywaniu trudności zyskała nazwę sprezzatura, użytą po raz pierwszy przez Baldassare Castiglione w dziele Il Cortegiano, 1528 (Dworzanin). Istotne było także zaskoczenie widza, zastosowanie nietypowych rozwiązań, iluzja i fantazja. Zerwano z wymogiem ścisłego przestrzegania klasycznych reguł, klasycznej harmonii i ładu na rzecz dążenia do skomplikowanych krytycy sztuki (od XVII do XIX wieku) sztukę tego okresu uznawali za zwyrodniałą i zepsutą. Dopiero badania prowadzone w ramach historii sztuki doprowadziły około 1920 roku do zrozumienia, że tak surowe potępienie nie było słuszne[2].Sam termin manieryzm po raz pierwszy został użyty przez Luigi Lanziego w 1792 roku[2]. Jego definicja do dziś sprawia kłopoty. Dzieje manieryzmu GenezaPodobnie jak problematyczna jest definicja pojęcia manieryzm, tak niejasna i szeroko dyskutowana jest kwestia genezy samego zjawiska. Przede wszystkim należy zauważyć, że zmiany stylu nie były gwałtowne, ale przebiegały stopniowo i wyrastały na dość złożonym podłożu. W wielu opracowaniach genezy dopatruje się w upadku intelektualnym i kulturalnym, wywołanym przez burzliwe czasy pierwszej połowy XVI wieku. Manieryzm widzi się zatem jako odbicie zachodzących przemian i niepokoju. Inni badacze zauważają jednak, że także i w innych okresach i miejscach zachodziły podobne kryzysy, a mimo to nie wpływało to tak znacząco na twórczość artystyczną. Trudno jest też ich zdaniem stwierdzić, jak bieżące wydarzenia polityczne, ekonomiczne czy religijne mogły wpływać na styl w sztuce[3].Manieryzm swoimi korzeniami sięga do dojrzałego renesansu i wbrew powszechnym opiniom nie był reakcją czy buntem wobec niego. Było to raczej przedłużenie jego zdobyczy. Manieryzm bowiem z samej definicji to przesadne wydoskonalenie, z czego wniosek, że musiał wyrosnąć na gruncie wcześniejszego okresu, który tę doskonałość już osiągnął. Pewne zapowiedzi tego stylu obserwuje się od początku XVI wieku w dziełach choćby Michała Anioła , Rafaela czy Giorgione . Wpływ kryzysu intelektualnegoLata 20. i 30. XVI wieku przyniosły wydarzenia, które wstrząsnęły nie tylko Włochami , ale całym światem zachodniej kultury , przynosząc ludziom zwątpienie oraz utratę wiary w prawdziwość optymistycznej i harmonijnej wizji świata, w którą wierzyła epoka 1517 roku wraz z wystąpieniem Marcina Lutra nastąpił rozłam Kościoła łacińskiego, traktowanego dotąd jako strażnika jedynej, niepodzielnej Prawdy. W Europie wzbierała fala protestantyzmu , która wstrząsnęła autorytetem Papiestwa oraz europejskim światopoglądem. Średniowieczna w swym rodowodzie wizja jednej Europy spajanej więzami chrześcijaństwa, legła w gruzach. Z czasem wzrastająca popularność nowego wyznania pociągnęła za sobą niepokoje i wojny 1527 roku Wieczne Miasto Rzym zostaje w ciągu jednego dnia zdobyte przez katolicko-protestanckie wojska Cesarza Karola V ( Sacco di Roma ). Miasto, będące przez ostatnie 3 dekady siedzibą największych renesansowych mistrzów, zostaje spalone i wystawione na żer tysięcy spragnionych łupów żołnierzy. Plądrowanie trwa do lutego 1528 r. Płoną księgi, kościoły i meble, a głowami świętych protestanccy landsknechci grają na ulicach w piłkę. Świat Zachodu odebrał to wydarzenie ze zgrozą, widząc w nim kres epoki humanizmu . Po zniszczeniu Rzymu wielu artystów wyjechało z miasta, by już nigdy nie manieryzmu związane jest również z kryzysem wartości i ideałów, w jakie wierzyli artyści epoki renesansu. Po mistrzowskich dokonaniach wielkich twórców przełomu XV i XVI wieku, artystów ogarnęło przygnębienie z powodu braku wiary w możliwość dalszego tworzenia; panowało przeświadczenie, że po osiągnięciu renesansowej doskonałości możliwy jest już tylko spadek. Do powstania takiej postawy przyczyniło się między innymi dzieło Giorgio Vasariego (1511-1574) Żywoty najznakomitszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów , w którym autor dowodzi, iż sztuka renesansu – zapoczątkowana przez Giotta i rozwinięta przez Leonarda da Vinci – znalazła swoją pełnię, a zarazem i kres w twórczości Michała Anioła . Ten brak wiary w siły twórcze człowieka najpełniej chyba wyraża dzieło, uznane przez niektórych za emblemat epoki manieryzmu – Melancholia I Albrechta Dürera . Artyści utracili też wiarę w sztukę jako narzędzie umożliwiające poznanie świata i odwzorowywanie rzeczywistości; renesansowy optymizm i radość tworzenia zastąpione zostały przez niepokój i manieryzmu wyrastająca z tak pesymistycznego światopoglądu, zamiast renesansowej harmonii i ładu wprowadziła dramatyzm i chaos. W miejsce jasnych i czytelnych kompozycji renesansowych manieryzm zastosował ekspresyjne, dynamiczne i skłębione układy postaci. Malarstwo oraz architekturę tego okresu cechowało horror vacui , lęk przed pustką. Zapowiedź manieryzmu: "Sąd Ostateczny"Michał Anioł, Sąd Ostateczny, fresk na ścianie ołtarzowej Kaplicy Sykstyńskiej (1534-1541)Pewne symptomy manieryzmu można odnaleźć w późnych dziełach Michała Anioła. Po powrocie do Rzymu w 1534 r. dzieła artysty stają się coraz bardziej niespokojne, dramatyczne, tchnące niepokojem. Obrazem noszącym wiele cech manierystycznych jest w szczególności Sąd Ostateczny (1534-1541), olbrzymi fresk na ścianie ołtarzowej Kaplicy Sykstyńskiej . W 24 lata od ukończenia monumentalnych malowideł na jej sklepieniu , Michał Anioł powrócił by samotnie, bez pomocy uczniów, stworzyć gigantycznych rozmiarów (13,7 x 17,2 m) wizję totalnej zagłady. W tym patetycznym dziele renesansowy spokój, wyważenie i harmonia są praktycznie przedstawia chaotyczny rój wijących się ciał przerażonych ludzi. W centralnej części artysta umieścił surową postać Chrystusa, przedstawionego niczym muskularny hellenistyczny posąg, bezwzględnie strącającego w otchłań grzeszników. U jego boku widnieje skulona Maryja; zrezygnowała ze wstawiennictwa u swego Syna, z boleścią odwracając twarz od obrazu cierpienia. Niemal całą powierzchnię fresku wypełniają nagie ciała – z prawej strony opadają potępieni, z lewej powoli wznoszą się ku niebu zbawieni. Pesymistyczny wyraz dzieła dopełnia fakt, że zwisająca bezwładnie z ręki św. Bartłomieja ludzka skóra to autoportret samego Michała przeciwieństwie do większości dzieł renesansowych w Sądzie Ostatecznym brak perspektywy zbieżnej. Charakterystyczny jest również zdumiewający natłok postaci oraz ich dynamizm. Wszystkie te cechy odnaleźć można później w licznych obrazach twórców manierystycznych. Narodziny i rozpowszechnienieGiorgio Vasari, Perseusz i Andromeda, 1570El Greco, Widok Toledo (1596-1600)Po śmierci Rafaela i wyjeździe Michała Anioła do Florencji w Rzymie prymat artystyczny zdobyła grupa młodych artystów, w których dziełach około 1520 pojawiło się po raz pierwszy to, co obejmowane jest dziś pojęciem manieryzmu. Należeli do nich Polidoro da Caravaggio, Perino del Vaga, Parmigianino , Fiorentino Rosso. Dzięki podróżom tych artystów, spowodowanym między innymi zarazą z 1522 roku, niesprzyjającym sztuce pontyfikatem Hadriana VI i złupieniem Rzymu w 1527, jeszcze w latach 20. XVI wieku Perino del Vaga nowy styl zaszczepił we Florencji, Giulio Romano w Mantui , Polidoro da Caravaggio w Neapolu, a Rosso w środkowych Włoszech, Wenecji i od 1530 we Francji. Na rozpowszechnienie manieryzmu wpływała także współpraca artystów z rytownikami oraz masowa produkcja kopii rzeźb. W efekcie ten włoski styl przeniósł się poza granice kraju i doczekał się miejscowych adaptacji. We Francji panował od lat 40. XVI wieku, czyli działalności Jeana Goujona . Współtworzyli go także Philibert Delorme , Germain Pilon i Jacques du Cerceau starszy. W Niderlandach manieryzm pojawił się około 1580 w Haarlemie , zwłaszcza w dorobku Hendricka Goltziusa. W Anglii manieryzm był reprezentowany przez niewielką ilość dzieł. W Niemczech ważne ośrodki powstały w Augsburgu i Monachium ; do czołowych artystów należeli Hubert Gerhard czy Adriaen de Vries . Twórczość El Greca , choć ze względu na swoje formy jest powszechnie zaliczana do tego nurtu, w swoim dążeniu do ekspresji i gwałtowności stoi na pograniczu tego Włoszech styl manierystyczny rozwijali malarze: Agnolo Bronzino , Giorgio Vasari , Taddeo Zuccaro, Frederico Zuccaro i rzeźbiarze: Giambologna i Benvenuto Cellini .W końcu XVI wieku manieryzm zaczął być wypierany przez wczesny barok . Przybierająca na sile kontrreformacja potrzebowała stylu mniej sztucznego i wyrafinowanego, który byłby zdolny przekazać patos i dramatyzm oraz bardziej oddziaływać na uczucia niż intelekt. MalarstwoWśród ważniejszych cech specyficznych dla malarstwa manieryzmu, można wymienić brak realistycznego naśladowania natury, stosowanie wydłużonych proporcji ludzkiego ciała, rezygnacja z perspektywy zbieżnej lub przeciwnie – ekstremalne jej akcentowanie w nadnaturalnie długich sceneriach. Dzieła posiadały często alegoryczną wymowę z nagromadzeniem skomplikowanej z czytelnych i jasnych renesansowych kanonów kompozycyjnych, stosowano duże nagromadzenie postaci, sprawiające wrażenie natłoku. Koloryt często był malarze manieryzmu: Agnolo Bronzino (1503-1572) – portrecista nadworny rodu Medyceuszów, którego obrazy stały się szybko wzorcem dla malarstwa portretowego XVI-wiecznej Europy. Parmigianino (1503-1540) – Miękki styl Parmigianina wywodzi się z malarstwa Rafaela. Najbardziej znanym jego obrazem jest "Madonna z długą szyją" (1535 r.). Dzieło ukazuje Maryję o nienaturalnie wydłużonej postaci, trzymającą Dzieciątko sprawiające wrażenie martwego. Zagadkowa kolumnada w tle, nieproporcjonalnie mała postać Św. Hieronima, nienaturalnie stłoczone postacie aniołów z lewej strony oraz kompozycja przekątniowa obrazu dopełniają manierystycznego wyrazu dzieła. Tintoretto (1518-1594) – wenecki artysta, który pragnął połączyć "rysunek Michała Anioła i koloryzm Tycjana", o czym informował napis umieszczony w jego pracowni. Najbardziej znane dzieło to Ostatnia Wieczerza (1592-1594), obraz zdumiewający śmiałą skośna kompozycją, zdecydowanym światłocieniem oraz stonowaną paletą kolorów. El Greco (1541-1614) – pochodzący z Krety, a tworzący w Hiszpanii artysta, którego malarstwo cechuje niezwykła kolorystyka. El Greco podzielał średniowieczny pogląd o boskiej naturze światła (znał i posiadał teksty filozofów i ojców Kościoła), co w jego obrazach przyjęło formę "malowania światłem". Na płótnach El Greca kontur niemal zanika, a obraz staje się grą plam barwnych, często zestawionych w szokujący sposób. RzeźbaGiambologna, Herkules i Nessos, 1599Rzeźba podlegała analogicznym zabiegom stylistycznym jak malarstwo. Podobnie jak w architekturze, wczesne przejawy manieryzmu dostrzec można w rzeźbach Michała Anioła , przede wszystkim w gwałtownie skręconych figurach Nocy i Dnia z grobowca Guliana de Medici we Florencji .W pełni wykształcony manieryzm reprezentują prace Benvenuta Celliniego ( 1500 - 1571 ), florenckiego złotnika i rzeźbiarza. Jest autorem Perseusza z głową Meduzy ( 1557 ), który trzymając odciętą, ociekającą krwią głowę Meduzy, depcze jej nienaturalnie wygięte ciało. Słynnym dziełem Celliniego jest Złota solniczka ( 1540 - 1543 ) dla króla Francji Franciszka I Walezego , ozdobna figurą Neptuna i personifikacją Ziemi oraz alegoriami czterech pór wirtuozem manierystycznych form był Giovanni da Bologna (Giambologna) ( 1529 - 1608 ). Podejmował tematy historyczne i alegoryczne (Zwycięstwo Cnoty nad Występkiem). W dynamicznych rzeźbach poszukiwał nowych, niezwykłych rozwiązań kompozycyjnych, w których widać tendencje do niepokojenia widza. Szczególnie uznanie zdobyło Porwanie Sabinek ( 1582 ). Wykorzystując schemat ruchu spiralnego, artysta w sposób niezwykle kunsztowny, złączył trzy postacie w taki sposób, że żaden widok rzeźby nie zaspokaja w pełni ciekawości oglądającego. Każdy punkt widzenia ukazuje tylko jakąś część przedstawionych figur, zmuszając widza do obejścia rzeźby, do ruchu. Manieryzm w PolsceManierystyczne kamienice braci Przybyłów w Kazimierzu Dolnym: pod św. Mikołajem i pod św. KrzysztofemWielka Zbrojownia w GdańskuSztuka manieryzmu trafiła w Rzeczypospolitej Szlacheckiej na podatny grunt kultury sarmackiej . Polska szlachta traktowała wówczas sztukę instrumentalnie, widząc w niej głównie źródło dekoracji i dodawania splendoru swym siedzibom. Sztuka manieryzmu odpowiadała tym potrzebom. W połączeniu z wielkimi magnackimi fortunami, jakie pod koniec XVI w. powstawały w Polsce, sztuka manieryzmu miała zapewnione idealne warunki był w Polsce stylem importowanym głównie przez artystów włoskich ( Santi Gucci , Wawrzyniec Senes , Bernardo Morando ), oraz niderlandzkich ( Antoni van Opberghen ). Jego najsilniejszy rozwój przypada na koniec XVI i pierwszą połowę XVII Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Warszawa 2006, s. 247-248.↑ 2,0 2,1 2,2 J. Shearman, Manieryzm, Warszawa 1970, s. 14-19.↑ J. Shearman, Manieryzm, Warszawa 1970, s. 45-53. BibliografiaBiałostocki J., Sztuka cenniejsza niż złoto, Warszawa: PWN, sztuki świata, Warszawa: Muza 2000, t. 4 Odrodzenie, P., Historia sztuki europejskiej, Warszawa 1973, t. K., Dzieje sztuki w zarysie, Warszawa: Arkady, 1977, t. 2 (XV-XVIII w.).Shearman J., Manieryzm, Warszawa Świata, Warszawa: Arkady, 1991, t. 6. Inne hasła zawierające informacje o "Manieryzm (sztuka)": Inne lekcje zawierające informacje o "Manieryzm (sztuka)": To jest darmowe zdjęcie lub zdjęcie o nazwie Parmigianino, Madonna z długą szyją dla aplikacji OffiDocs Gimp, którą można uznać za internetowy edytor obrazów lub internetowe studio fotograficzne. TAGI Pobierz lub edytuj darmowe zdjęcie Parmigianino, Madonna z długą szyją dla edytora online GIMP. Jest to obraz, który jest ważny dla innych edytorów graficznych lub fotograficznych w OffiDocs, takich jak Inkscape online i OpenOffice Draw online lub LibreOffice online firmy Madonna z długą szyją Darmowe zdjęcie Parmigianino, Madonna z długą szyją zintegrowana z aplikacjami internetowymi OffiDocs Madonna z długą szyją Włoskiemu artyście Francesco Mazzola, pochodzącemu z Parmy i stąd też zwanemu Parmgianino, dane było tworzyć krótko, zaledwie bowiem dwie dekady. W tym niedługim czasie zdołał jednak osiągnąć ogromy sukces, zarówno na północy – w rodzimej Parmie i Bolonii, jak też w Rzymie – gdzie był niespełna trzy lata i gdzie okrzyknięto go mianem „Rafaela odrodzonego”. Parmigianino to malarz osobny, jego droga twórcza rozpoczęła się w pracowni wujów, Michela i Piera Ilario, których należy uznać za artystów lokalnych, raczej przeciętnych, pozbawionych polotu i talentu. Parmigianino – Madonna z długą szyją1534-40, Galeria Uffizi, olej na drewnieObraz ”Madonna z długą szyją“ został zamówiony w 1534 roku malarzowi Francesco Mazzola o przydomku Parmigianino do kaplicy kościoła Santa Maria dei Servi w Parmie. Obraz nie został zakończony i znaleziono go w warsztacie artysty w 1540 roku po jego śmierci. Pod koniec 17 tego wieku dzieło zostało zakupione przez Wielkiego Księcia Ferdinando de Medici i tak trafiło do to jeden z najbardziej tajemniczych obrazów stylu manierystycznego, czyli nurtu, który pojawił się w latach dwudziestych szesnastego wieku. Charakteryzował się on naśladowaniem “maniery“ genialnych artystów takich jak Michał Anioł, Leonardo da Vinci i Rafaello, ale jednocześnie rezygnując z ogólnie przyjętych w renesansie reguł. Mówimy tutaj o braku przestrzegania zrównoważonej kompozycji, rezygnacji z perspektywy linearnej, z naturalnych kolorów, z anatomii i z naturalnej ekspresji. Artyści manierystyczni tacy jak Pontormo i Rosso Fiorentino, którzy kształcili się i pracowali we Florencji, używali jaskrawych kolorów, rozmywali kontury postaci, tworzyli dziwne kompozycje. Ich obrazy wiązały się również z wyrafinowaną symboliką kilka słów o tym przepięknym obrazie Parmigianino, o jego symbolice, odniesieniach i o manieryzmie. “Madonna z długą szyją” – obraz religijny Parmigianina przepełniony sutbetnością 05/19/2022 Jeden z najbardziej naturalnie uzdolnionych klasycznych mistrzów związanych z malarstwem manierystycznym, Parmigianino był młodszym współczesnym innego wielkiego malarza z Parmy, Correggio (1494-1534). Podobnie jak inni artyści manierystyczni, malarstwo Parmigianina charakteryzują wydłużone postacie (wykonane w jego przypadku z dużą elegancją i wyrafinowaniem). Wywarło ono znaczny wpływ na gust artystyczny dworów królewskich Europy, zwłaszcza szkoły z Fontainebleau (1528-1610). Oprócz malarstwa religijnego stworzył on wyjątkową sztukę portretową, liczne drzeworyty i liczne akwaforty. Pozostawił także jedne z najlepszych renesansowych rysunków XVI wieku. Ścigany przez władze Parmy za zerwanie kontraktu na dwa nieukończone ołtarze, uciekł z miasta pod koniec 1539 roku, a wkrótce potem zmarł na gorączkę w Casalmaggiore, w wieku zaledwie 37 lat."Madonna z długą szyją" (określana również jako "Madonna z Dzieciątkiem z aniołami i św. Hieronimem") jest powszechnie uważana za arcydzieło Parmigianino. Został zamówiony przez Elenę Baiardi jako ołtarz do jej prywatnej kaplicy w kościele Santa Maria dei Servi w Parmie. Malowanie tego obrazu religijnego rozpoczęto w 1534 r., a ukończono w dniu Pięćdziesiątnicy w 1535 r., ale do zamierzonego efektuobraz ten został doprowadzony dopiero po śmierci artysty. Dlatego często określa się ten obraz jako "niedokończony". Opisywany jako liryczny i powściągliwy, o chłodnym, ale dopracowanym kolorze, osiągnął powszechne uznanie w XVI wieku, a w 1698 został przejęty przez Ferdinanda de' Medici, Wielkiego Księcia Toskanii. W Uffizi znajduje się od 1948 roku. Madonna z długą szyją - Parmigianino Projekt obrazu oparty jest na tekście zaczerpniętym ze średniowiecznych hymnów do Matki Boskiej (tradycyjnie rozumianej jako alegoryczne przedstawienie Kościoła), który porównuje jej szyję do wielkiej kolumny z kości słoniowej, podtrzymującej Kościół Boży. Przesadzona długość szyi Dziewicy jest więc (podobnie jak marmurowy filar czy kolumna w tle) oznaką religijnego znaczenia przedstawia majestatyczną Madonnę siedzącą na tronie w wykwintnych szatach, z wydłużoną postacią Dzieciątka Jezus na kolanach. Prawą ręką wskazuje ambiwalentnie na swoją pierś, wyraźnie zarysowaną pod cienką, połyskującą suknią, co wskazuje na intymną relację między nią a Dzieciątkiem. Dzieciątko leży z wyciągniętymi ramionami i zamkniętymi oczami, zapowiadając swoją odkupieńczą śmierć na krzyżu i nadchodzącą lamentację. Sześć aniołów gromadzi się w przestrzeni po prawej stronie Madonny, by adorować zarówno Matkę, jak i Dzieciątko(w tym działaniu przypominają postać św. Hieronima, ściśle związanego z adoracją Matki Boskiej). Aniołowie przedstawiają Madonnie naczynie, które (według znanego renesansowego biografa Giorgio Vasariego (1511-74)) ozdobiono jaskrawoczerwonym krzyżem, co jest kolejną aluzją do Ukrzyżowania. Manierystyczny styl "Madonna z długą szyją" jest doskonałym przykładem nowego stylu manieryzmu, który nastąpił po malarstwie renesansu na początku lat trzydziestych XVI wieku. Sztuka renesansu, której przykładem jest "Madonna Sykstyńska" Rafaela (1513-14, Gemaldegalerie Alte Meister Dresden) kładła nacisk na harmonię i równowagę. Parmigianino nie był tym wcale zainteresowany. Zamiast zgrupować swoje anioły w równej liczbie po obu stronach Madonny z Dzieciątkiem, wcisnął je wszystkie na jednej stronie, tworząc dodatkowy ruch i pełniej otwierając obraz. Poza tym poza Madonną opisuje typową manierystyczną figura "serpentinata". W ten sposób Parmigianino i inni manieryści starali się wykazać, że klasyczne rozwiązanie idealnej harmonii nie jest jedyną odpowiedzią. Po dziesięcioleciach renesansowej "harmonii" nowe pokolenie artystów (w tym Jacopo da Pontormo (1494-1556), Rosso Fiorentino (1494-1540), Agnolo Bronzino (1503-72) i Federico Barocci (1526-1612) jako Wenecjanie Jacopo Bassano (1515-92), Tintoretto (1518-94), Paolo Veronese (1528-88) i kreteński malarz El Greco (1541-1614) ) chciało stworzyć coś nowego i nieoczekiwanego, nawet jeśli zniekształcało to klasyczne formy i nasz blog tutaj.

parmigianino madonna z długą szyją